Dura Vermeer hoeft gezin geen schadevergoeding te betalen na brand met zonnepanelen

Dat heeft de rechtbank Oost-Brabant besloten. De 4 eisers in de civiele rechtszaak – de ouders en hun 2 zonen – vroegen de rechtbank via een deelgeschilprocedure om Dura Vermeer hen een schadevergoeding te laten betalen.

Ondeugdelijke installatie
Het gezin betrok in augustus 2019 een nieuwbouwwoning waar in september 2020 brand ontstond bij de zonnepanelen op het dak. De brand breidde zich naar binnen toe uit en veroorzaakte grote brandschade aan de zolderverdieping van de woning. Ook ontstond veel water- en rookschade op de eerste verdieping en op de begane grond.

Na onderzoek bleek dat een ondeugdelijke installatie van de zonnepanelen de oorzaak van de brand was.

Klachten niet serieus genomen
Het gezin heeft in de rechtbank verklaard dat de brand een traumatische ervaring is geweest. In hun ogen had de brand voorkomen kunnen worden, als Dura Vermeer had geluisterd naar hun eerdere klachten over de werking van de zonnepanelen op het dak. Dura Vermeer had daarin volgens eisers aanleiding moeten zien om nader onderzoek te doen naar de veiligheid van de installatie. Dat Dura Vermeer de klachten niet serieus heeft genomen en niet heeft gehandeld, rekent het gezin het bedrijf zwaar aan.

De opstal- en inboedelverzekering van [eisers] heeft de materiële schade (grotendeels) vergoed, maar het gezin meent ook recht te hebben op een immateriële schadevergoeding, te weten een smartengeldvergoeding van 7.500 euro per persoon.

Verkeerde procedure
De kantonrechter heeft het gezin nu in het ongelijk gesteld. De reden daarvoor is dat het gezin een deelgeschilprocedure had aangespannen. In zo’n procedure kijkt een rechter naar een (onderdeel van een) letselschadezaak die is vastgelopen omdat de partijen het niet eens kunnen worden.

Hoewel het toepassingsgebied van een deelgeschilprocedure ruim moet worden opgevat, is het volgens de rechter uitdrukkelijk niet de bedoeling dat het gehele geschil van partijen in een deelgeschilprocedure aan de rechter wordt voorgelegd. Daarmee zou het deelgeschil het karakter krijgen van een bodemprocedure, hetgeen strijdig is met het doel van de deelgeschilprocedure. Als de kantonrechter zou oordelen over de vraag óf er sprake is van immateriële schade aan de zijde van de eisers waarvoor Dura Vermeer aansprakelijk kan worden gehouden – én over de concrete hoogte van het daarmee samenhangende schadebedrag – is het hele geschil tussen partijen beslecht en bestaat er geen ruimte meer voor onderhandelingen.

De rechter is dan ook van mening dat de genoemde verzoeken zich niet lenen voor een behandeling in een deelgeschilprocedure en wijst daarom de eisen van het gezin af.