Energy Storage NL pleit voor subsidie batterijen en mogelijke verplichting opslag wind- en zonneparken

Dat pleidooi doet de koepelorganisatie voor energieopslagbedrijven in een position paper als bijdrage aan het rondetafelgesprek Elektriciteitsnet dat deze week plaatsvindt in de Tweede Kamer.

Nederland loopt achter
De organisatie concludeert dat Nederland internationaal achterloopt als het gaat om het stimuleren van energieopslag. Zo wordt er gewezen naar Vlaanderen dat thuisbatterijen subsidieert, naar Duitsland waar energieopslaginstallaties vrijgesteld zijn van de verplichting om nettarieven te betalen bij het onttrekken van elektriciteit voor opslag, en naar Zweden waar tijdvariabele tarieven en enkele tariefvrijstellingen van kracht zijn. ‘Nederland loopt ten opzichte van deze landen ver achter als het gaat om een geschikt beleidskader voor energieopslag.’

Subsidie
Energy Storage NL pleit daarom voor een ‘Routekaart Energieopslag’, zoals eerder bijvoorbeeld voor ‘Zon op water’ is gemaakt, waarin een beleidskader wordt ontwikkeld voor een versnelde inzet van energieopslagtechnologie.

Die routekaart zou 5 beleidskeuzes moeten bevatten. Allereerst over het subsidiëren van energieopslag. Energy Storage NL hierover: ‘Voor energieopslag is momenteel beperkt subsidie beschikbaar. Dit terwijl we uit de praktijk vernemen dat wind- en zonneparkeigenaren een deel van hun aansluiting willen teruggeven, 30 tot 50 procent, als ze ter compensatie een subsidie krijgen voor de aanschaf van een energieopslagsysteem. Dit heeft als voordeel dat er onmiddellijk meer capaciteit beschikbaar komt voor netbeheerders. Een aanschafsubsidie, onder specifieke voorwaarden, heeft bijvoorbeeld de energieopslagmarkt in Amerika een enorme impuls gegeven waardoor deze markt snel volwassen is geworden. Ook voor thuis- en buurtbatterijen is geen aanschafsubsidie beschikbaar. Dit terwijl de terugverdientijd van een thuisbatterij hierdoor flink kan afnemen.’

Nettarieven aanpassen
Een tweede onderdeel van het beleidskader zou een aanpassing van de huidige nettarieven moeten zijn. Eindgebruikers worden nu niet geprikkeld om optimaal gebruik te maken van de infrastructuur. Flexibele nettarieven, waarbij bijvoorbeeld een dal- en spitstarief wordt ingevoerd, kan volgens Energy Storage NL een positieve prikkel bieden aan energieopslag en daarmee de druk op het elektriciteitsnet verlichten.

Ook moet er een einde komen aan hinderlijke wet- en regelgeving. Energieopslagsystemen worden op dit moment bijvoorbeeld gezien als ‘verbruiker’ in plaats van ‘opwekker’ van energie in de wet- en regelgeving. ‘Doordat transporttarieven uitsluitend voor rekening komen van energieverbruikers, dienen opslagsystemen het volledige transporttarief te betalen, dat kan oplopen tot miljoenen euro’s. Er zou een uitzondering moeten gelden voor de transporttarieven wanneer de activiteiten van een batterij erop zijn gericht om het net te stabiliseren’, aldus Energy Storage NL. ‘Daarnaast wordt een piekbelastingscomponent geheven, omdat opslagsystemen voor het laden van een batterij het net met korte pieken belasten. Volgens de ACM kost dit kleine opslaginstallaties ook miljoenen euro’s.’

Verplichting
Een vierde onderdeel van het beleidskader zou de verplichte inzet van opslagsystemen zijn. ‘Bij de aanleg van nieuwe zonne- en windparken moet onderzocht worden of initiatiefnemers verplicht kunnen worden tot het inzetten van opslagsystemen’, aldus Energy Storage NL. ‘Eventueel kan hiervan de verstrekking van SDE++-middelen voor nieuwe zon- en windparken afhankelijk worden.’

Convenant
Het vijfde en laatste onderdeel is wat Energy Storage NL betreft een convenant energieopslag. In dat convenant maken de overheid, energieopslagbedrijven en netbeheerders afspraken over het samenwerken rondom het versneld vrijmaken van congestiegebieden via energieopslag. ‘In dit convenant kan bijvoorbeeld eerst op kleine schaal geëxperimenteerd worden met een alternatief beleidskader dat maatwerk biedt voor een oplossing van de huidige netcongestieproblemen (denk aan tijdelijke subsidies voor opslag, flexibele nettarieven en ruimere bevoegdheden voor netbeheerders), waarna – indien succesvol – dit op grotere schaal kan worden ingezet.’