Holland Solar kijkt voorbij SDE++: ‘Overgangsregeling naar subsidieloos moet meer private investeringen op gang brengen’

In het Energieakkoord van eind 2013 is vastgelegd dat subsidiëring van zon en wind middels de SDE+(+) tot 2025 loopt. Vanaf dan – zo was de verwachting – zijn normale marktcondities te verwachten en kunnen projecten op eigen kracht worden gerealiseerd. Dat is nog steeds het uitgangspunt, maar volgens senior beleidsmedewerker Nold Jaeger van branchevereniging Holland Solar blijft stimulering van grootschalige zonne-energie op dak en land nodig.

Geen koekjes
‘Dat ziet het ministerie van Economische Zaken en Klimaat ook’, aldus Jaeger. ‘Een overgangsregeling is essentieel, anders ontstaan er moeilijkheden. Zonnepanelen zijn geen koekjes. Europa en de lidstaten hebben het ambitieniveau op het gebied van hernieuwbare energie onlangs nog eens omhoog bijgesteld. Er is gezamenlijk afgesproken dat er sneller nog meer zonne-energieprojecten gerealiseerd worden om de energietransitie waar te maken. Je wilt dus controle houden over de verdere versnelling van zon-pv, zeker omdat die ook nodig is voor het behalen van klimaatdoelen van andere sectoren. Woningen, auto’s, de industrie…; gas, benzine en diesel gaan eruit. Er is steeds meer groene elektriciteit nodig.’

Investeringszekerheid
Ondanks de groeiende volwassenheid van de markt voor grootschalige zonne-energieprojecten, komt de uitrol in het geding als de SDE++ zonder degelijke overgangsregeling stopt. Dat zegt niet alleen Jaeger, maar bijvoorbeeld ook recent onderzoek van Trinomics. Dat heeft allereerst te maken met financieringszekerheid. ‘Banken en andere investeerders willen weten dat een project rendabel is voordat ze er geld insteken. Nu wordt dat verzekerd door de SDE++. Een overgangsregeling moet die zekerheid ook in bepaalde mate bieden. Tegelijkertijd zijn exorbitante verdiensten ook niet de bedoeling. Holland Solar ziet vanuit dat perspectief kansen voor het systeem van Contracts for Difference; steun wanneer de elektriciteitsprijzen kelderen, en teruggave boven een bepaalde marge.’

Uitdagende locaties
Als waardevol tweede element van een overgangsregeling na de SDE++ noemt Jaeger het faciliteren van een veel grotere differentiatie in risico’s van projecten. Binnen de huidige SDE++ zijn die in principe relatief gelijk voor alle projecten.

‘Terwijl je eigenlijk toe wilt naar een situatie waarin ontwikkelaars en financiers dat onderling naar eigen believen kunnen regelen’, stelt Jaeger. ‘Zo kunnen beiden kiezen voor een veilig project, maar ook voor een project waar de risico’s, maar dus tevens de mogelijke rendementen hoger zijn. Dat laatste heeft dan bijvoorbeeld voor een bank het voordeel dat een hogere rente kan worden gerekend. Ontwikkelaars krijgen zo onder andere de mogelijkheid om meer projecten te realiseren, bijvoorbeeld op uitdagendere locaties en/of met kortere looptijden. Dat komt natuurlijk ook de energietransitie ten goede, dan wordt de kracht van de markt nog beter benut. Daarnaast is het uiteraard van groot belang dat de overheid goed toeziet op het voorkomen van greenwashing, want daarmee wordt voorkomen dat er geld uit de private sector niet naar écht duurzame investeringen gaat zoals zonnepanelen. Zo is het benoemen van een gascentrale als energietransitietechniek vreemd. Het is bijzonder contraproductief als er in de zonne-energiesector naarstig naar geld en projecten gezocht wordt om de klimaatambities waar te maken.’