‘Nieuw kabinet moet beslissen voor extra subsidie voor zonnepanelen op zwakke daken’

CDA-Kamerlid Henri Bontenbal had de staatssecretaris een reeks vragen gesteld over zonnepanelen op daken. Hij wilde onder meer weten of zij vindt dat de subsidie van de provincie Zuid-Holland voor de uitrol van zonnepanelen op daken met te weinig draagkracht navolging moet krijgen.

Kostenverhogende aspecten
De staatssecretaris benadrukt dat het wenselijk is dat elk van de 30 energieregio’s die een Regionale Energiestrategie (RES’en) maken een Uitvoeringsstrategie zon op dak opstellen, waarmee ten behoeve van netbeheerders en het behalen van de doelen de ontwikkeling van zon op dak in de regio kan worden gestuurd. ‘Het kan om verschillende redenen zo zijn dat er onvoldoende daken in een RES-regio geschikt zijn om de regionale energiedoelen met zon op dak te realiseren. Indien de constructieve (on)geschiktheid de beperkende factor is, zou een subsidieregeling zoals die van Zuid-Holland, kunnen bijdragen aan meer zon op dak en daarmee aan het ontzien van andere locaties.’

De werkgroep Zon op Daken van het Nationaal Programma RES adviseerde afgelopen voorjaar om vanuit de rijksoverheid een afgebakend subsidiebedrag beschikbaar te stellen om kostenverhogende aspecten bij zon op daken tijdelijk te vergoeden. Daarbij kan worden gedacht aan dakconstructies met onvoldoende draagkracht – voor het versterken van het dak of een bijdrage in meerkosten van lichtgewicht zonnepanelen, draagconstructies voor zonnepanelen boven bijvoorbeeld parkeerplaatsen of gewassen als zacht fruit, of het moeten vergroten van de netaansluiting om het dak helemaal vol te leggen. ‘Hiervoor geldt dat het eventueel beschikbaar stellen van zo’n subsidie een keuze is voor een nieuw kabinet, waarbij het wenselijk is een relatie te leggen met de uitvoeringsstrategie zon op dak van de RES’en’, aldus de staatssecretaris.

Producententarief geen oplossing
Bontenbal wilde ook weten van de bewindsvrouw of zij het eens is met de stelling dat dieper liggende systeemkosten niet of onvoldoende in de businesscase van een zonneweide verankerd zijn, mede omdat er geen sprake is van een producententarief. Dat beeld wordt bevestigd door Yeşilgöz-Zegerius: ‘Eventuele bredere kosten voor het energiesysteem of de bredere maatschappij, komen niet voor rekening van de producent van hernieuwbare elektriciteit en zijn daarom geen onderdeel van de berekeningen omtrent de kostprijs. Dergelijke bredere kosten worden gedeeltelijk wel meegenomen in bijvoorbeeld de berekeningen rondom de nationale kosten van verschillende technieken door het PBL. De herinvoering van het producententarief is mijn inziens geen oplossing. Nederland kent inderdaad geen producententarief waarbij producenten meebetalen aan de kosten voor de transportinfrastructuur. Hierdoor worden producenten vanuit het transporttarief niet geprikkeld om het net efficiënter te gebruiken of een voor het net efficiënte locatie te kiezen.’

Clustering in RES’en
Een eventueel producententarief is op basis van de Europese verordening nr. 838/2010 voor producenten op het hoogspanningsnet van TenneT gemaximeerd op 0,50 euro per megawattuur. Hierdoor is de ruimte voor een producententarief volgens de staatssecretaris beperkt en zou een eventueel hoger producententarief op distributienetniveau bijdragen aan een ongelijk speelveld tussen producenten in Nederland. ‘Om die reden is in Nederland niet gekozen voor een producententarief. Omdat de productiewijze – zon-pv of wind – en locatie in een gebied van grote invloed zijn op de systeemkosten, is in de RES’en aan decentrale overheden gevraagd om dit stevig mee te nemen in de afweging waar (een clustering van) duurzame productie moet plaatsvinden. Tot slot geldt dat in de SDE++ zon op dak door het meewegen van eigen verbruik een lagere subsidiebehoefte heeft dan zon op veld, waardoor zon op dak eerder in aanmerking komt voor subsidie.’