KU Leuven: ‘1,7 miljard minder subsidie had tot evenveel zonnepanelen geleid’

Het Vlaamse subsidiebeleid ten aanzien van zonnepanelen brengt volgens de onderzoekers veel kosten met zich, gedragen door de elektriciteitsproducenten en distributiebedrijven, maar dus indirect door alle Vlaamse gezinnen als elektriciteitsverbruikers. In het onderzoek wordt aangetoond dat het vrijgevige subsidiebeleid vooral de hogere inkomens ten goede is gekomen en dat het een verschuiving van de lasten naar toekomstige generaties betekent. ‘Het systeem van groenestroomcertificaten was een dure manier om zonnepanelen te promoten omdat gezinnen een hoog rendement willen alvorens tot investeren over te gaan. Directe investeringssteun is dan effectiever. Het falende beleid in deze specifieke case vormt een bijkomend argument om in de toekomst eerder werk te maken van een algemeen beleid ten aanzien van CO2- uitstoot’, aldus de onderzoekers.

De onderzoekers van de Faculteit Economie en Bedrijfswetenschappen van de KU Leuven concluderen het volgende:

• de subsidies voor zonnepanelen via groenestroomcertificaten leidden in minder dan vier jaar tot een hoge adoptiegraad van 8,5 procent bij de Vlaamse gezinnen.
• Vooral de hogere inkomens maakten gebruik van de subsidies. Op plaatsen waar het gemiddeld inkomen 10 procent hoger is, is het aantal zonnepanelen 16 procent hoger (en omgekeerd).
• Bij hun investeringsbeslissingen gebruikten gezinnen een reële impliciete rentevoet van 13 procent, beduidend hoger dan de marktrente. Gezinnen zijn dus onvoldoende vooruitziend bij het afwegen van onmiddellijke kosten tegen toekomstige baten. Dit betekent dat een alternatieve aanpak bestaande uit onmiddellijke investeringssubsidies dezelfde adoptiegraad had bereikt aan een budgettaire kostenpost die 1,7 miljard euro lager was.