(En nou is het) Afgelopen met: terugverdientijd van zonnepanelen

Verwarring en discussie, met zelfs een 50/50 verdeling van het zonnepanelenkamp over het al dan niet verlengen van de terugleververgoeding op zonnestroom. Waar wij hoofdschuddend andere trending topics volgen zoals de verwoestende 50/50 polarisatie tussen Amerikaanse democraten en republikeinen, die daarmee de wereldvrede op het spel zetten, kunnen ook wij beter even uit die discussie terugstappen, en ons afvragen waar het ook alweer echt over gaat.

Van wereldpolitiek heb ik weinig verstand. In het boek ‘Homo Sapiens’ van Harari over onze gemeenschappelijke geschiedenis vond ik zijn opmerking over de Franse Revolutie wel verhelderend. Vrijheid, gelijkheid en broederschap; daar ging het om. Een revolutionaire slogan die ons overal bevrijdende democratie zou moeten brengen. En daarmee ook een grondslag vormde voor de Amerikaanse democratie. Maar als de ene partij zich vastbijt in ongeremde vrijheid, en de andere in gelijkheid, dan werkt het niet als de broederschap ondertussen uit beeld verdwijnt. Daar ging het om.

Van zonnestroom weet ik na 40 jaar wel iets meer. Die ontwikkeling begon toen de Club van Rome de grenzen van onze groei had voorgerekend en een oliecrisis de politiek wakker schudde. Vanuit een kleine schare believers rond een kostbare nieuwigheid (de eerste megawattpiek aan zonnepaneeltjes deden meer dan 100 Amerikaanse dollar per wattpiek), langs een weg van voortdurende ontkenning en onderschatting door de energiewereld (IEA), begon het te groeien toen zonnestroom beschikbaar kwam tegen kosten die concurrerend waren met de prijs die consumenten betaalden aan hun elektriciteitsbedrijf. Dat gebeurde in Nederland rond 2010. Het werd als een belangrijke mijlpaal gezien om zonnestroom serieus te nemen als energiebron om het klimaat te redden. Maar het werd ook het startschot voor de reclamecampagne voor zonnepanelen als verdienmodel. 

Lees de volledige column van Ando Kuypers (TNO) hieronder in de mei 2024-editie van Solar Magazine.