Rechtbank veegt alle bezwaren tegen zonnepark Smilde van tafel

Midden-Drenthe houdt de realisatie en exploitatie van het zonnepark volledig in eigen hand. In juli 2017 heeft de gemeente van haar eigen college van burgemeester en wethouders een omgevingsvergunning gekregen voor de aanleg van het zonnepark. De 4 eisers van de rechtszaak tekenden beroep aan tegen het verstrekken van de vergunning. De aanleg van het zonnepark zou in strijd zijn met het provinciale beleid en er zou geen sprake zijn van een breed maatschappelijk draagvlak en betrokkenheid uit de directe omgeving. Dat beroep werd door het bestuurscollege van Midden-Drenthe ongegrond verklaard, waarna de eisers hun gang naar de rechtbank hebben gemaakt.

Meerdere argumenten
Nadat de partijen in opdracht van de rechtbank overleg hebben moeten voeren om tot een compromis te komen – maar er werd geen volledige overeenstemming bereikt – heeft de meervoudige kamer van de rechtbank nu uitspraak gedaan.

De eisers hebben daarbij meerdere argumenten aangedragen om de omgevingsvergunning te vernietigen. Zo zou de aanleg van het zonnepark in strijd zijn met het provinciale beleid omdat niet wordt voldaan aan de zonneladder en het Beleidskader Zonne-akkers. De rechtbank stelt vast dat in de ruimtelijke onderbouwing van de omgevingsvergunning is ingegaan op aspecten als locatie, inbedding in de omgeving, landschappelijke inpassing, maatschappelijke kosten en bundeling van functies en draagvlak. In hetgeen de eisers hebben aangevoerd, ziet de rechtbank geen aanleiding om tot de conclusie te komen dat de ruimtelijke onderbouwing onjuist is. Deze eerste beroepsgrond slaagt daarom niet.

Alternatieve locatie
De eisers hebben bij de gemeente alternatieve locaties aangedragen voor de realisatie van het zonnepark, maar het bestuurscollege heeft deze volgens de eisers afgewezen omdat deze financieel niet aantrekkelijk zouden zijn. Uit documentatie zou echter blijken dat de alternatieve locaties niet in eigendom zijn bij de gemeente en bovendien niet op korte termijn beschikbaar zijn voor een zonnestroomproject. Naar het oordeel van de rechtbank is door het bestuurscollege van de gemeente dan ook afdoende gemotiveerd dat er geen alternatieve locatie voorhanden is voor het project waarmee een gelijkwaardig resultaat kan worden bereikt met aanmerkelijk minder bezwaren. Daarmee slaagt ook de tweede beroepsgrond niet.

Belangenafweging
Een derde bezwaar van de eisers is de aantasting van het woonklimaat. De zonnepanelen in de directe nabijheid van de woningen zou leiden tot horizonvervuiling, met als gevolg vermindering van het woongenot en daarmee gepaard gaande waardevermindering van hun woningen. Eisers voelen zich door verweerder miskend als het gaat om de zorgen omtrent waardevermindering van hun woningen.

Het bestuurscollege van de gemeente heeft zich volgens de rechtbank in redelijkheid op het standpunt kunnen stellen dat geen sprake is van een onevenredige nadelige wijziging van het uitzicht. De rechtbank overweegt in dit verband dat de gronden op grond van het bestemmingsplan al een agrarische bestemming hebben. Op basis van het bestemmingsplan zijn binnen de agrarische bestemming bouwwerken toegestaan tot 5 meter hoog. In de nieuwe situatie zullen op deze gronden zonnepanelen worden geplaatst tot een hoogte van 1 meter dan wel maximaal 2,6 meter. Daarmee is er geen extra zichthinder ten opzichte van de agrarische bestemming die toegestaan zou zijn. De beroepsgrond slaagt hierdoor niet.

Lichtoverlast
De eisers maken zich verder zorgen over de schittering- en lichtoverlast afkomstig van de zonnepanelen. Er is volgens hen nagelaten om te onderzoeken of negatieve gevolgen op het gebied van lichtoverlast te verwachten zijn voor de omwonenden.

De rechtbank stelt dat in de ruimtelijke onderbouwing en de Nota van Zienswijzen is opgemerkt dat reflectie zoveel mogelijk voorkomen zal worden. Iedere reflectie betekent namelijk een afname van het rendement. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de verweerder zich in redelijkheid op het standpunt kunnen stellen dat van onevenredige hinder voor de omgeving als gevolg van schittering geen sprake is. Ook deze beroepsgrond slaagt daarmee niet.

Transformatorstations
Een ander argument van de eisers is wijziging van de hoogte van de transformatorstations (trafo’s) ten opzichte van het ontwerpbesluit. Deze hoogte is met 1 meter verhoogd en het aantal trafo’s is van 2 naar 3 gegaan.

De rechtbank stelt dat in het besluit tot vergunningverlening en de bijbehorende stukken middels een gearceerde rechthoek is aangegeven waar de trafo’s geplaatst moeten worden. De rechtbank is van oordeel dat de verweerder hiermee voldoende rekening heeft gehouden met de belangen van eisers. Ook deze beroepsgrond slaagt dus niet.

Geluidshinder
De eisers maken zich ten slotte ook zorgen over de te verwachten geluidshinder afkomstig van de trafo’s. In de trafo’s wordt de opgewekte stroom -te weten gelijkstroom- omgezet worden naar wisselstroom. Dit vindt alleen overdag plaats, niet ’s avonds of ’s nachts, want dan wordt geen stroom opgewekt. Dit zijn volgens de rechtbank in het algemeen juist de momenten dat men rust wenst. In die zin is er volgens de rechter dan ook geen overlast te verwachten. Bovendien is om rekening te houden met de nabijgelegen woningen in de omgevingsvergunning de voorwaarde opgenomen dat de trafo’s op minstens 30 meter van woningen van derden moeten komen. Als de stroom wordt opgewekt, is het geluid in de trafo’s of de omvormers volgens de rechtbank zodanig laag, dat dit na 30 meter nauwelijks meer hoorbaar is. Ook deze laatste beroepsgrond slaagt niet.

De rechtbank verklaart zodoende alle beroepen ongegrond en daarmee is de weg vrijgemaakt voor de realisatie van het zonnepark. De eisers kunnen tegen de uitspraak wel nog binnen 6 weken hoger beroep aantekenen bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.